Social impact door transformatie van gebouwen
De afsluitende dag van de verdiepende modules start met een lezing door een alumnus over het thema van die module; vandaag betreft dat Verbinden. Stefanie Stulen stuurt de afdeling klant en markt aan bij Dura Vermeer Bouw Heyma BV en geeft haar presentatie de titel ‘Verbinden met Dura Vermeer’. Als 5e generatie familiebedrijf in de bouw - dat als timmerfabriek op Katendrecht is gestart - hebben zij de missie ‘behouden wat waarde heeft en toevoegen wat waarde creëert.’ Hoe kun je dat waarmaken? Door goed samen te werken. Dat doe je door een duidelijke set aan spelregels af te spreken, elkaars belangen te begrijpen en een gezamenlijk doel te delen. Door met vertrouwen en respect en door transparant te werken, kun je samen bouwen aan die toegevoegde waarde. Stefanie illustreert dat aan de hand van twee projecten.
Het eerste project is de Veilige Veste 2.0 voor de Stichting Fier. Een stichting die het (huiselijk) geweld wil stoppen en hulp wil bieden aan slachtoffers. Zij hadden een kantoor in Capelle a/d IJssel gekocht dat voor hen getransformeerd moest worden. Kernpunten in de uitvraag waren een beperkt budget en een krappe planning. Eerste reactie van het team was dat het niet haalbaar was. Tijdens een gesprek met de concurrerende aannemers en de opdrachtgever, raakt het team van Dura Vermeer geraakt door de opgave. Zij kregen daardoor beeld van de vraag achter de vraag. De inzending EIGEN WIJ’s gaf een eerlijk antwoord op de uitvraag, bood wel perspectief en ging daarnaast ook in op wat deze organisatie drijft. En dat is dat slachtoffers geen probleem zijn, zij hebben een probleem. En daar moet een oplossing voor worden aangedragen: dat de slachtoffers mens mogen zijn. Zij wonnen de aanbesteding. De geest bleef in de fles bij het bouwteam waarbij ontwerp en uitvoering hand in hand gingen. De payoff ‘you’re a diamond dear, they can’t break you’, werd zelfs letterlijk vertaald in de gevel van het pand. Binnen is een bakkerij gevestigd, Blooming Bakery, waar de bewoners een vak mogen leren. Dura Vermeer bestelt producten die hier zijn gemaakt, zowel voor het eigen bedrijf als voor relaties, om ook na afloop van het project betrokkenheid te houden met Stichting Fier. Bij een aanbesteding gaan de criteria meestal over functionele zaken. Maar het verschil maak je door ook te kijken naar de emotionele waarde en de social impact die achter de vraag van de opdrachtgever zit en hoe jij je daarmee kunt verbinden. ‘Het overgrote deel van de mensen wil goede dingen doen. Wat je als bedrijf kunt doen, is een omgeving creëren waar dit een plek kan krijgen. Wij raakten verbonden met het doel van onze opdrachtgever en zijn er samen voor gegaan.’
Een andere selectie die Dura Vermeer heeft gewonnen is Fenixllods II in Rotterdam: de transformatie van een deel van de oorspronkelijke San Franciscoloods uit 1923 in opdracht van Stichting Droom en Daad. In 1944 blies de Duitse bezetter de kades op en raakte de loods beschadigd. Later brak in het middendeel brand uit en werd het gebouw in 2 delen hersteld: Fenixloods I en Fenixloods II. Kantine Walhalla, waar we zitten, er precies tussen in. Juist door in de geschiedenis te duiken - van de plek, van de opdrachtgever en de eigen geschiedenis met oorsprong op Katendrecht - werd een verhaallijn gevonden voor de indiening. De kern van het verhaal werd een nieuwe toekomst voor iedereen door op Katendrecht de loodsen aan de stad terug te geven. Een belangrijk onderdeel van de indiening was het ‘social impact plan’. Dit bestaat uit werktaalstages, leer- en ervaringsplekken en storytelling. Bij de uitvoering wordt nauw samengewerkt met Stichting Droom en Daad.
MAD Architects werd gevraagd voor het ontwerp van een nieuwe toevoeging en bureau Polderman voor de restauratie van dit pand. Het gebouw huisvest straks een museum over migratie en diverse ruimten voor creatief, cultureel en culinair aanbod. Het meest opvallende aan het ontwerp is de Tornado. Hiervoor is een uitsparing gemaakt in het dak van het gebouw en slingert/wervelt straks een dubbele glanzende trap van beneden tot ruim boven het dak.
Bouwhelmen op, veiligheidsschoenen aan en op naar de bouwplaats. Stefanie en collega Marcel Hartman leiden ons rond. We zien hoe de bouwvakkers de gevels zorgvuldig worden gerestaureerd. Wij klimmen op de steiger om op het dak te kijken (en ook van het uitzicht te genieten) en lopen door een verdieping waar net de nieuwe vloer wordt aangebracht. We zijn onder de indruk van de stalen constructie voor de bouw van de Tornado, nu zwart en zwaar om straks spiegelend en licht te worden. De onmetelijke ruimte is zelfs voelbaar als een verdieping is ingedeeld. De betonnen constructie en plafonds zijn aangeheeld maar blijven ruw. Het is een monsterklus en we zullen tot 2024 geduld moeten hebben om het museum straks te bezoeken. Maar we weten wel dat we met de 10e lichting van de NRP Academie 2023 over een jaar weer op bezoek zullen gaan. We voelen ons helemaal met dit project verbonden.
